شخصیت ممتاز امام  حسن مجتبی علیه السلام شایسته آن بود که چشمهاى مردم را از هیبت خویش پر کند و هیمنه‏ اش بر جانها چیره گردد، زیرا شخصیت پیامبر در وجود او تمثل و تجلى داشت و جلال و شکوه پیامبرى در چهره‏ اش نمایان بود چنانکه «واصل بن عطاء»  درباره وقار امام و شخصیت و جلالش میگوید:
 حسن (ع) چهره انبیاء و فروغ بزرگان داشت.
«ابن زبیر» گفت: مادران فرزندى چون حسن در هیبت و بلندپایگى نزاده‏ اند.
شخصیتش آن قدر ممتاز بود که چون بر در خانه‏ اش فرشى مى‏انداختند و مى‏نشست، عابران باحترام و تجلیل موقعیتش از رفتن بازمیماندند و در برابرش مى‏نشستند بطورى که کوچه از انبوه جمعیت پر مى‏شد و امام بناچار بخانه بازمى‏گشت.



و از پدیدارهاى بزرگى و پایگاه بلندش اینکه به همراه برادرش حسین (ع) پیاده بزیارت کعبه میرفت و اسبها را در برابرش یدک میکشیدند و او میخواست که راه کعبه مقصود را با پاى خویشتن بپیماید و اخلاصى‏ بیشتر ورزد. گروه حاجیان هم باحترام حضرتش از مرکب‏ها فرود مى‏آمدند و به همراهش راه بیابان داغ حجاز را پیاده مى‏پیمودند و چون تحمل چنین مشقتى براى برخى دشوار بود، بناچار به «سعد بن وقاص» چاره بردند.