استاد علّامه طباطبایی میفرماید:
دنیا بازیچه است و خداوند هم حکیم است
نه بازیگر و اهل دنیا را به دنیا سرگرم کردن حکمت است؛ مثلا ً بچه ها را به بازی
گرفتن کار حکیمانه است؛ پدری خردمند و حکیم برای فرزندان خردسالش اسباب بازی تهیّه
میکند و آنان را به بازی سرگرم میکند و آن وسایل هم اسباب بازی است، امّا پدر
فرزانه بچه ها را به بازی میگیرد برای کامل شدن آنها و کامل کردن کودک حکمت است.
یعنی خداوند اگر بخواهد بندگان عادی خود را به کمال برساند با وسائل و اسباب دنیا
ترقّی میدهد، نه این که سرگرمی به اسباب بازی را هدف نهایی آفرینش آنها بداند.
مدیر مدرسه در برنامه درسی مدرسه در کنار ساعات درس ساعتی را هم برای بازیهای
سالم تدارک میبیند تا بچه ها سرگرم بازی باشند مدیر مدرسه برنامه را حکیمانه
تنظیم کرده و حکمت آن است که ساعتی ورزش و تفریح سالم در کنار تحصیل علم قرار گرفته
باشد. حال اگر کسی بخواهد همه عمر و همه ساعاتِ تحصیل را به بازی سرگرم باشد
مستوجب سرزنش و عقوبت خواهد بود، از این رو
اگر کودکی مطلبی علمی فرا گرفت او را تشویق میکنند، اما اگر پیرمردی همان مطلب را
فرا گیرد او را تشویق نمیکنند؛ زیرا انسان سالمند نیازی به تشویق و ستایش ندارد.
بنابراین، بازی وسیله رشد و تکامل کودک است، نه هدف. از این رو پیامبران و اولیای
الهی یک لحظه نیز به بازی با دنیا سرگرم نبوده اند. غرض آنکه دنیا بازیچه است و
خداوند حکیم آنرا به عنوان وسیله تکامل آفرید و آفریدن وسائل بازی برای تکاملْ
حکمت است، نه لَعِب.
[معاد در قرآن جلد 4 -
صفحه 71]
استاد علّامه طباطبایی میفرماید:
دنیا بازیچه است و خداوند هم حکیم است
نه بازیگر و اهل دنیا را به دنیا سرگرم کردن حکمت است؛ مثلا ً بچه ها را به بازی
گرفتن کار حکیمانه است؛ پدری خردمند و حکیم برای فرزندان خردسالش اسباب بازی تهیّه
میکند و آنان را به بازی سرگرم میکند و آن وسایل هم اسباب بازی است، امّا پدر
فرزانه بچه ها را به بازی میگیرد برای کامل شدن آنها و کامل کردن کودک حکمت است.
یعنی خداوند اگر بخواهد بندگان عادی خود را به کمال برساند با وسائل و اسباب دنیا
ترقّی میدهد، نه این که سرگرمی به اسباب بازی را هدف نهایی آفرینش آنها بداند.
مدیر مدرسه در برنامه درسی مدرسه در کنار ساعات درس ساعتی را هم برای بازیهای
سالم تدارک میبیند تا بچه ها سرگرم بازی باشند مدیر مدرسه برنامه را حکیمانه
تنظیم کرده و حکمت آن است که ساعتی ورزش و تفریح سالم در کنار تحصیل علم قرار گرفته
باشد. حال اگر کسی بخواهد همه عمر و همه ساعاتِ تحصیل را به بازی سرگرم باشد
مستوجب سرزنش و عقوبت خواهد بود، از این رو
اگر کودکی مطلبی علمی فرا گرفت او را تشویق میکنند، اما اگر پیرمردی همان مطلب را
فرا گیرد او را تشویق نمیکنند؛ زیرا انسان سالمند نیازی به تشویق و ستایش ندارد.
بنابراین، بازی وسیله رشد و تکامل کودک است، نه هدف. از این رو پیامبران و اولیای
الهی یک لحظه نیز به بازی با دنیا سرگرم نبوده اند. غرض آنکه دنیا بازیچه است و
خداوند حکیم آنرا به عنوان وسیله تکامل آفرید و آفریدن وسائل بازی برای تکاملْ
حکمت است، نه لَعِب.
[معاد در قرآن جلد 4 -
صفحه 71]